Συνέντευξη του Γιάννη Σκοτίδα στον Θοδωρή Ρούσσο της εφημερίδας ΦΩΣ.
Έπειτα από τριάντα χρόνια, ο τίτλος στην Αγγλία ξανάπιασε λιμάνι και οι φίλοι της Λίβερπουλ σε όλο τον κόσμο έχουν έναν επιπλέον λόγο να είναι υπερήφανοι για την ομάδα τους. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Λίβερπουλ, Γιάννη Σκοτίδα, ο οποίος μοιράζεται με τους αναγνώστες του «ΦΩΤΟΣ» τις ώρες προσμονής για τη μεγάλη στιγμή της στέψης.
Ξέρετε πολλές ομάδες στον κόσμο που σε 30 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα έχουν κατακτήσει 16 ευρωπαϊκούς και εγχώριους τίτλους; Καμία… Από τη Λίβερπουλ δεν έλειψαν οι τίτλοι στο διάστημα αυτό, αλλά το πρωτάθλημα ήταν ο καημός. Και ήρθε έπειτα από μια σεζόν αλλόκοτη και ανατρεπτική. Πολλοί είπαν, μετά το περσινό, χαμένο στον βαθμό, πρωτάθλημα ότι η ανομβρία θα συνεχιστεί. Ποιος μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε; Τσάμπιονς Λιγκ, Σούπερ Καπ Ευρώπης, Παγκόσμιο Συλλόγων και επιτέλους πρωτάθλημα! Δείτε τη Λίβερπουλ μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που έχει κάνει περισσότερα από 100 ταξίδια για να τραγουδήσει στο πλευρό της. Ενός ανθρώπου που είχε την τύχη και την ευλογία να βρεθεί το 1997 στο… άντρο του «κόκκινου» DNA: στο σπίτι του θρύλου Μπιλ Σάνκλι, ο οποίος από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 και για 15 χρόνια έβαλε τις βάσεις μιας «ζωής», καθιστώντας τη φανέλα της Λίβερπουλ μία από τις πιο «βαριές» παγκοσμίως.
Γιάννη, πώς έζησες αυτή την προσμονή για τον τίτλο;
Τριάντα χρόνια… Δέκα χιλιάδες και κάτι μέρες. Άλλοτε χαρές και άλλοτε λύπες. Κάθε αρχή μιας νέας χρονιάς είχε προσδοκίες, αλλά πολλές φορές με τη λήξη της μας άφηνε μία γλυκόπικρη γεύση. Άλλες χρονιές με τρόπαια σε διάφορες διοργανώσεις και άλλες τερματίζοντας στην 7η ή την 8η θέση… Κι όμως, εμείς εκεί κοντά στην αγαπημένη μας ομάδα. Στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στους δικούς μας ανθρώπους. Κάθε μέρα που περνούσε δυνάμωνε την αγάπη μας και το πάθος μας να στηρίζουμε αυτό που μάθαμε από παιδιά να αγαπάμε. Έτσι έγινε οδηγός και τρόπος ζωής. Με υπομονή και επιμονή ακολουθούσαμε παντού την ομάδα. Δεν σκεφτήκαμε ούτε μία στιγμή, ούτε ένα δευτερόλεπτο να τα παρατήσουμε. Κάποιοι από μας έφυγαν από τη ζωή και δεν πρόλαβαν να ζήσουν αυτό που ζούμε φέτος. Όσοι μείναμε συνεχίσαμε να είμαστε κοντά και να υποστηρίζουμε και γι’ αυτούς που έφυγαν. Προσωπικά σε αυτές τις τρεις δεκαετίες έχω κάνει πάνω από 100 ταξίδια για τη Λίβερπουλ, εντός κι εκτός έδρας. Και δεν έχω μετανιώσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο από όσα έζησα. Διότι οι αναμνήσεις όλων αυτών των δέκα χιλιάδων και κάτι ημερών θα με συντροφεύουν για πάντα… Πόσω μάλλον αυτές τις μέρες που ήρθε το 19ο πρωτάθλημα.
Η ομάδα το άγγιξε και πέρυσι το πρωτάθλημα, αλλά χάθηκε στις λεπτομέρειες. Ίσως σε εκείνο το… no goal με τη Σίτι στο Μάντσεστερ, όπου η μπάλα είχε περάσει κατά τα 9/10 τη γραμμή! Μετά, όμως, ήρθε ο θρίαμβος με την Μπαρτσελόνα και το 6ο Πρωταθλητριών…
Ήταν ιδιαίτερη και παράξενη η περσινή χρόνια. Μας κράτησε σε ένταση και σε εγρήγορση για σχεδόν δέκα μήνες. Σπάσαμε όλα τα ρεκόρ, παίξαμε μπαλάρα και χάσαμε στον βαθμό το πρωτάθλημα για άλλη μία φορά ~και για την ακρίβεια ήταν το 4ο πρωτάθλημα που χάσαμε στις λεπτομέρειες. Ίσως το γεγονός ότι χάθηκε στον ένα βαθμό να μας στενοχώρησε περισσότερο, διότι θεωρήσαμε ότι ήταν τόσο άδικο για αυτή την ομάδα και για τα όσα έκανε μέσα στη χρονιά… Βοήθησε βέβαια πάρα πολύ να ξεπεράσει ο κόσμος την απώλεια του τίτλου η ανατροπή με την Μπαρτσελόνα και ο τελικός με την Τότεναμ. Αλλά στο βάθος του μυαλού, στο βάθος της ψυχής υπήρχε το αγκάθι για το πρωτάθλημα που έλειπε. Και μιλάμε για τη Λίβερπουλ, όχι για κάποια άλλη ομάδα. Και αν σκεφτείς τι παίκτες έχουν περάσει αυτές τις τρεις δεκαετίες είναι να τρελαίνεσαι και να αναρωτιέσαι πώς κάποιοι κατάφεραν να κατακτήσουν στην εποχή τους δύο, τρία, τέσσερα, πέντε τρόπαια, αλλά δεν πήραν το μετάλλιο του πρωταθλητή Αγγλίας. Και εκεί σε έπιανε μία τρέλα, μία αγανάκτηση, ένα παράπονο. Αλλά στο τέλος έλεγες πάλι: Δεν πειράζει, ομαδάρα μου, πάμε την επόμενη χρονιά. Δεν θα σε αφήσω να περπατήσεις μόνη σου…
Πάντως, δεν έλειψαν οι τίτλοι σε αυτά τα 30 χρόνια. Δεν ξέρω πολλές ομάδες που να έχουν μείνει 30 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και να έχουν κατακτήσει 16 τίτλους…
Αλήθεια είναι. Είναι κι αυτό ένα ρεκόρ που δεν το έχει άλλη ομάδα. Σε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν χωρίς πρωτάθλημα για τη Λίβερπουλ πολλοί έβγαλαν γλώσσα σε επίπεδο ανήθικο. Σε επίπεδο αγένειας και δεν ξέρω πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω. Θλίβερπουλ; Λούζερπουλ; Σοβαρά τώρα; Γιατί δεν μας έλεγαν τα διαστήματα που είχαν εκείνοι να πάρουν πρωτάθλημα στην Αγγλία και πόσους τίτλους κατέκτησαν στο διάστημα αυτό… Όσοι έβγαλαν γλώσσα, την κατάπιαν αμάσητη τελικά. Διότι σε 30 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, 16 τίτλοι εντός και εκτός Αγγλίας μόνο η Λίβερπουλ μπορούσε να κατακτήσει. Θλιβεροί είναι όσοι έχασαν τις προσωπικές αξίες τους και ειρωνεύονταν χωρίς να θυμούνται την ιστορία της δικής τους ομάδας. Τους υποβιβασμούς, την κατάταξή τους από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα και κάτω, τα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια, όταν συνάντησαν τη Λίβερπουλ, εκεί που τους περιποιηθήκαμε αναλόγως, για να φτάσουμε σε τελικούς και να κατακτήσουμε τα τρόπαια.
Είναι στο DNA της ομάδας οι νίκες…
Ήταν, είναι και θα είναι στο DNA της ομάδας να κερδίζει. Και αυτό το DNA έχει αλλάξει προς τα πάνω από το 1959, με την έλευση του Μπιλ Σάνκλι. Για μας ο άνθρωπος αυτός είναι κάτι παραπάνω από θρύλος. Προσωπικά για μένα, που είχα την τύχη και την εμπειρία και την ευλογία να μπω στο σπίτι του και να γνωρίσω τη χήρα σύζυγό του, είναι ο πνευματικός οδηγός μου… Κατά κάποιον τρόπο τον νιώθω σαν δικό μου παππού! Και εκείνη την επίσκεψή μου, μαζί με τον Θωμά Παπανικολάου, τον Νάσο Σιότροπο, τον Μάνο Κασσωτάκη, τον Βαγγέλη Κιουλαφή το καλοκαίρι του 1997, μνημόνευσε η εγγονή του η Κάρεν στο βιβλίο που έγραψε για τον παππού της! Επειδή είχε μιλήσει μαζί μας, τη συγκίνησε ιδιαίτερα ο τρόπος που αγαπάμε τον παππού της και τον έχουμε ως οδηγό στη ζωή μας. Και μας τίμησε με το να βάλει στο βιβλίο της τη φωτογραφία που έχουμε βγάλει όλοι μαζί με τη γιαγιά της στο σαλόνι του σπιτιού τους. Κάναμε απλά ένα διάλειμμα για 30 χρόνια… Λίγο μεγάλο διάλειμμα, αλλά τώρα επιστρέψαμε για τα καλά και μόνιμα στον θρόνο μας.
Είχατε κανονίσει ως λέσχη να πάτε εκεί την τελευταία αγωνιστική;
Γενικά το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι έχει έναν ιδιαίτερο, έναν πανηγυρικό χαρακτήρα. Κι αν δεν το ζήσει κανείς έχω την εντύπωση ότι αν το περιγράψεις θα το αδικήσεις. Έχω πάει πάρα πολλές φορές σε ματς τελευταίας αγωνιστικής. Είτε είχαμε κερδίσει κάποιο τρόπαιο είτε όχι, είτε είχαμε βγει στην Ευρώπη είτε όχι, το συναίσθημα του να είσαι εκεί και να χειροκροτάς την ομάδα και μετά τα 90 λεπτά του αγώνα είναι μοναδικό. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζεις κάποιον για την προσπάθειά του μέσα σε 10 μήνες και μέχρι την επόμενη φορά που θα τον ξαναδείς στο γήπεδο. Είχαμε ετοιμάσει ως λέσχη μια μεγάλη εκδρομή για το παιχνίδι με την Τσέλσι. Υπολόγιζα ότι σε αυτό το ματς θα γινόταν η απονομή. Όμως, αντιλαμβάνεσαι τα συναισθήματά μας τώρα… Μας πρόλαβε η καραντίνα λόγω της πανδημίας. Και όπως και να το κάνεις, μας ήρθε αρκετά ανάποδα. Προτεραιότητα φυσικά στη ζωή του ανθρώπου είναι η υγεία. Να είμαστε καλά να πάμε στους πανηγυρισμούς του επόμενου πρωταθλήματος. Διότι θα ακολουθήσουν πολλά ακόμα στέμματα της Πρέμιερ Λιγκ για τους «κόκκινους».
Πάντως, έχει πολλούς υποστηρικτές στην Ελλάδα η Λίβερπουλ. Έχεις μια πιο συγκεκριμένη εικόνα;
Πρέπει να είναι πάνω από δέκα χρόνια που κάποιο διαδικτυακό μέσο έκανε ένα γκάλοπ για τις πιο δημοφιλείς ομάδες στην Ελλάδα. Ελληνικές και ξένες. Προσωπικά δεν το βρήκα πουθενά μπροστά μου για να ψηφίσω… Μου το μετέφεραν όμως ~πολύ μετά~ σε μία κουβέντα που είχα για το ποια είναι η πιο δημοφιλής ομάδα στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι διαγωνισμοί δεν με ενδιαφέρουν και τόσο πολύ, αλλά αν έπεφτα πάνω τους θα ψήφιζα τους «κόκκινους». Δεν το θεωρώ αφύσικο πάντως να είναι η 4η πιο δημοφιλής ομάδα στην Ελλάδα, για λόγους που δεν θέλω να επεκταθώ, αλλά όλοι γνωρίζουν. Δεν θα το θεωρήσω αφύσικο να ανεβεί στην τρίτη, στη δεύτερη και στην πρώτη θέση κάποια στιγμή. Και φυσικά αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει άλλους… Εμείς έτσι κι αλλιώς ακολουθούμε τη Λίβερπουλ διότι είναι τρόπος ζωής και πρεσβεύει αξίες που ελάχιστες ομάδες μπορούν να ακολουθήσουν…
Να κλείσουμε με δυο λόγια για τη λέσχη;
Βεβαίως! Ξεκινήσαμε το 2002 συνεχίζοντας επίσημα το έργο του παλιού συνδέσμου, που είχε ιδρυθεί το 1995. Μαζευτήκαμε μία παρέα από τον παλιό σύνδεσμο και θέλαμε να δώσουμε πράγματα στο ελληνικό κοινό γύρω από την ομάδα σε πιο σύγχρονη μορφή. Σήμερα μετράμε 1.350 εγγεγραμμένα μέλη. Πέρα από τις συναντήσεις για να παρακολουθήσουμε τα παιχνίδια και να οργανώσουμε τα ταξίδια μας στο «Άνφιλντ», φτιάξαμε ομάδα ποδοσφαίρου 5×5 στην αρχή, τώρα 8×8! Είχαμε ραδιοφωνική εκπομπή για πάρα πολλά χρόνια, έχουμε ακόμα το σάιτ μας, το liverpool.gr, και τον τελευταίο καιρό έχουμε αναπτύξει στα σόσιαλ μίντια μία δραστηριότητα, η οποία ανεβαίνει με πολύ γοργούς ρυθμούς. Η ενημερωτική σελίδα μας στο φέισμπουκ έχει περάσει τους 32.500 ακόλουθους. Έχουμε δραστηριότητα στο twitter, στο you tube με την εκπομπή Red Glasses και πρόσφατα στο instagram και στο TikTok. Έχουμε αναπτύξει την τρέλα μας, το πάθος μας, την αγάπη μας για την ομάδα. Είμαστε μία μεγάλη τρελοπαρέα, όπου το σημαντικότερο όλων είναι οι άνθρωποι, η παρέα, τα μέλη της Λέσχης. Είμαστε μία κοινωνία πολύ δεμένη και πολύ διαφορετική από αυτό που έχει στο μυαλό του ο πολύς ο κόσμος, κρίνοντας από ό,τι ξέρει στην Ελλάδα. Βοηθάμε ο ένας τον άλλον, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και ακολουθούμε απλά τις αρχές της ομάδας. Ποιες είναι αυτές; Νομίζω ότι ο τίτλος του ύμνου της τα λέει όλα: You’ll never walk alone!
